Μέσα στό καταχείμωνο πού ὅλα ἡσυχάζουν, χαρᾶς τά σήμαντρα ἠχοῦν, ἀντιλαλοῦν καί κράζουν. Πνοή ἀνέμου ἔφερε τό ἔαρ τοῦ Ἁγίου, τοῦ ἐκ Φαράσων μοναχοῦ Ὁσίου Παϊσίου. Καππαδοκία, Κόνιτσα, Σινᾶ καί Ἅγιον Ὄρος καί τοῦ Στομίου ἡ Μονή ριγοῦν ἀγλαοφόρως. Στῆς Παναγούδας τό Κελλί καμπάνες ἀντηχοῦνε στ᾽ Ἄθω τήν ἅγια κορυφή πουλιά δοξολογοῦνε. Στόν τάφο σου νυχθημερόν ψυχές Διαβάστε περισσότερα →

Δέν εἶναι τονισμένο σέ μουσική ἑνιαία σύνθεση. Οἱ στίχοι δέν ἔχουν ὁμοιοκαταληξία. Δέν εἶναι στήν ἴδια γλώσσα τονισμένο. Γράφτηκε ἀπό τʼ ἀρχαῖα χρόνια ὥς σήμερα.  «Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες εἶστε, καί σίγουρα θά μείνετε γιά πάντα, τά αἰώνια νιάτα τοῦ κόσμου». Εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Μαντείου τοῦ Ἄμμωνος στόν Πλάτωνα, ὅταν ρώτησε ὁ μεγάλος φιλόσοφος γιά τήν τύχη τοῦ κόσμου. Καί Διαβάστε περισσότερα →

Τεμένη ξεφυτρώσανε, στά ὕψη Μιναρέδες· στό Ἄστυ τό “Κλεινόν” θά ‘δῆς Χαρέμια καί ντεκέδες. Χαμαιτυπεῖα θέ νά ‘δῇς ὑπαναπτύκτου κόσμου, σέ πόλεις, Χῶρες καί Χωριά, καταμεσίς τοῦ δρόμου. Καμπάνες θά σιγήσουνε, ὁ Χότζας θά κραυγάζη Παρασκευή πρωΐ-πρωΐ, πρίν ἡ Αὐγή χαράζῃ. Τό Ραμαζάνι τους αὐτοί θά τό τηροῦν μέ δέος κι’ ἐμεῖς θά λησμονήσουμε Σαρακοστῆς τό χρέος. Ἀμπέλια, Διαβάστε περισσότερα →